Viaxe a Patagonia Parte III

De camiño ao aeródromo de Chaitén, vimos en apenas 5 minutos de parada lobos de mar e toninas, que son como unha especie de golfiños ou de touliñas como as chamamos na miña terra.

Xa no aeródromo, levámonos a sorpresa de ver a Guillermo quen nos levaba do Uman Lodge ao Yelcho na Patagonia, esperando pola Muller de Gerardo a quen puiden coñecer.

Deixando atrás a Marcelo e a todos os demais amigos, subímonos á avioneta rumbo a Porto Montt, outra experiencia máis das moitas que vivimos nesta viaxe.

Facemos noite en Porto Montt e por fin poñemos rumbo ao Mítico Puelo Lodge. E entre ferrys, estradas de asfalto, de terra chegamos ao lago Tagua. E cando todo parecía listo para partir cunha lancha cara ao Mítico, o noso cámara e amigo Letón ten un novo contratempo na viaxe, pois o coche non lle arrincaba para aparcalo e tivemos que subilo pola rampla arriba. Isto demorounos un par de horas máis e encima sen solucionar o problema.

Cansos da viaxe sentámonos a planear o día seguinte, un pouco desanimados por perder esa tarde de pesca. Pero o desánimo durounos moi pouco, xa que nesa mesa déronnos a que eu creo q foi a noticia da viaxe. Tíñannos planeado para os próximos dous días, un roteiro dacabalo para pescar un río practicamente virxe de augas cristalinas, cheo de salmóns e grandes troitas con acampada no monte na noite. Entusiasmounos a idea, xa que para empezar, nunca montaramos dacabalo, e encima facer un roteiro duns 9 quilómetros para pescar un río case virxe… Que máis se pode pedir.

Así que ao día seguinte levantámonos como resortes da cama e emprendemos viaxe. 45 minutos de bote ou panga como lle chaman aquí a toda leite río arriba, medio asustados porque pensabamos que o motor era de hélice e non de propulsión, e eu que entendo algo diso non me explicaba como non tocaba abaixo en moitos sitios.

Chegamos con aterraxe forzosa a casa de Chindo, propietario da metade dos cabalos, e de José, que poñía a outra metade. Armamos tres cabalos con equipaxe e un máis para cada un. E así emprendemos a expedición, Chindo, José, Mauro, Mozo, Adrián e eu. Letón tívose que quedar para arranxar o tema do coche, unha mágoa.

Eu empecei un pouco inseguro a lombos da miña preciosa egua negra, á que non lle gustei moito ao principio pero que ma fun gañando aos poucos.

Cando chegamos arriba e vimos o río quedamos alucinados, fondos de area con grandes troitas postas a un dedo da superficie comendo arriba, e encima un pouco máis arriba, 5 chinook que fixeron que nos baixaremos dun salto do cabalo para tentar pescalos, coma se fose tan fácil… Pero a cordura chego ás nosas mentes e decidimos ir deixar as cousas, comer algo e logo ao ataque.

Co primeiro lance, que tiven a honra de facer, xa vin que non ía ser nada fácil, xa que se asustaron todos menos unha gran arcoiris, que se comeu un zonker duns 12 centímetros cun fío do 0,50, de tolos. Deixamos aos chinook e puxémonos a pescar unhas troitas, pero no seguinte pozo vimos algo que non podiamos crer.

Primeiro tentamos pescalos do modo convencional, cun gran estrimer augas abaixo facendo un abanico que lles pasase polos morros. Nada de nada, nin caso. Así que fixemos unha variante, pesca ao fío de chinook, cun estrimer pesado e rechamante poñéndose diante dos narices. E ao segundo tiro que fago, un dos máis grandes do pozo ataca, crávoo e empeza a pelexa, que durou uns 30 segundos, carreira río arriba, salto criminal e chao. Desilusión total… Quenda para Adrián que un intre despois xa tiña outro cravado co mesmo final… Bajón total.

Seguímolo tentando e cravo eu outro que despois dunha loita máis longa pero non máis de 3 minutos, descólgaseme río abaixo uns 50 metros e rómpeme. Imposible, son bichos demasiado grandes que nun río tan pequeno e con tanto pau e árbore na auga facíase moi difícil ter éxito na pelexa. Así que seguimos ás troitas a peixe visto, pero os salmóns non nos deixan avanzar, xa que nun sitio de augas baixas, unhas 5 ou 6 parellas de chinook, atopábanse no seu ritual de freza, o que viramos tantas veces en documentais de Alaska cos osos perseguindo aos salmóns, tiñámolo diante dos nosos narices, algo espectacular que non esquecerei na vida.