A mellor maneira de aprender nisto da pesca, é tentar vivir o máximo número de experiencias en lugares diferentes, xa sexa de España ou de todo o mundo. Sempre que saímos fóra, traémonos na maleta un gran número de vivencias e coñecementos que nos van axudando a cada vez completarnos máis como deportistas que somos.
Tendo en isto, parece que sempre estamos a esperar unha escusa para tentar saír das nosas terras en busca de novos destinos. Esta vez tocoulle a Inglaterra, máis concretamente ao lago de Farmoor, a escasos quilómetros de Oxford. Ou quizais debería dicir a escasas millas, porque os ingleses son especiais en todo tipo de cousas, millas, libras, volante á dereita…
Saímos Silvia e eu o mércores día 8 ás 17:00 desde A Coruña con destino Heathrow, en Londres, onde nos esperaban os nosos amigos Pablo Castro e David García Ferreras desde xa facía unhas horas, e é que sempre que se voa a algún sitio, o que parecían un par de horas de viaxe, convértese no medio día ou día completo.
Despois de verdadeira odisea para atopar o transporte que nos levase á empresa na que tiñamos alugado un vehículo, por fin síntome nese coche co volante á dereita. Para alguén que nunca conduciu en Inglaterra hei de dicir que é bastante complicado ao principio, no canto de cambiar de marcha abres o portelo e as primeiras rotondas seguramente te saltes cédaos o paso.
Xa con Pablo e David, e cunha hora de estrada por diante puxemos rumbo ao hotel para preparar todo para o día seguinte.
O Xoves pola mañá cedo arrincamos en busca do ansiado Farmoor. Cando por fin atopamos o despacho de billetes onde tiñamos que sacar o permiso de pesca, puidemos apreciar a gran extensión deste reservorio, o cal nos impactou por estar afeitos pescar pequenos lagos.
Montamos as canas o máis rápido que puidemos e a pescar. A primeira hora de pesca xa nos fixo presaxiar que iso non ía ser como o que estamos afeitos en España. Aquí nada de mangas de 20 peixes, nin de 10. nin sequera de 6, xa que o máximo por manga permitido serían 5 peces.
A iso das 12 da mañá chegou outra parte da expedición, Jordi Oliveras, Iván Verge e Santi Gallego, que saísen ese mesmo día de madrugada desde Barcelona.
O día acabouse desenvolvendo cun bo número de peces a partir de únaa da tarde, e é que a tónica xeral de todos os días acabou sendo a mesma, moi poucas pola mañá e algunha máis pola tarde.
Ao final da xornada de pesca chegou o último membro do “ Spanish Team”, Pedro Sevilla, que viña desde Alacante despois de pasar unha auténtica odisea. Sen ir máis lonxe as súas palabras foron “o de menos foi conducir co volante á dereita”. Faltaríanos nesta viaxe o noveno membro do equipo, Antonio Sevilla, que non puido vir por problemas nun pé.
O día acabou cos que viaxaron ese mesmo día exhaustos debido á malleira e a tensión que conleva todo o tema dos aeroportos, así que ceamos prontito, montamos unhas moscas e a durmir.
Ao día seguinte xa con todos desde primeira hora da mañá, tentamos sacar as máximas conclusións posibles, pero o escaso número de peces que tomaban os nosos reclamos facía que a cousa fose difícil. E é que afeitos ir a un lago e coller case sempre máis de 20 peixes sen problema ningún, aquí a media era moito menor, de feito ao sacar o ticket dixéronnos que a pesca estaba moi ben, xa que eses días a xente pescaba de media uns 7 ou 8 peces.
Deixamos os adestramentos e metémonos de cheo na competición. Quero explicar o método no que se compite esta xente, xa que nos gustou bastante. Péscanse 10 mangas de 35 minutos cada unha, e entre mangas 5 minutos de cambio, o que fai que non poidas parar nin un só minuto. 45 minutos para comer despois da quinta manga. O sistema de puntuación era o seguinte: danche dous papelitos, un para a mañá e outro para a tarde, con cinco mangas cada papel e cinco casas para cada manga, xa que non podes coller máis de 5 peixes por manga. A primeira troita de cada manga vale 2 puntos e as demais un punto, de maneira que se facer tres nunha manga serían 3 puntos (2+1+1). Isto fai que os peixes non sufran e que non se machuque o lago, e ao ser mangas tan curtas, cinco peixes poden ser suficientes en moitas ocasións.
O primeiro día a competición era individual, con 120 participantes, a mañá foi moi sufrida con moi poucas capturas. Eu só fun capaz de meter dúas troitas na miña sacadera na cuarta manga. A tónica xeral era esta, aínda que xa viamos algúns que destacaban entre todos. A tarde acabo cun número maior de capturas, no meu caso 5 repartidas en tres mangas, o que facía que o meu marcador fóra de 14 puntos. De nós, o mellor foi Ivan con 16 puntos no posto número 12. Os primeiros postos copados por integrantes da selección inglesa que demostraron dominar farmoor.
O domingo era o último día, no que teriamos unha competición por parellas, 60 dúos dábanse cita, pero non como estamos afeitos. Aquí en España e en Francia competimos a parella no mesmo tramo do lago, aquí non, todo a sorteo como o día anterior e seguramente sen verlle a cara ao teu compañeiro. De feito Pedro nin coñeceu ao seu compañeiro. O día de pesca parecía idéntico a todos os demais, poucos peixes e máis pola tarde que pola mañá. Eu fixen parella con Jordi, e conseguimos 34 puntos, os quintos conseguiron 36. Hai que destacar a importancia que sempre ten o adestramento, e o ver cousas diferentes, xa que todos nós melloramos a nosa puntuación con respecto ao día anterior.
Para concluír, dicir que a experiencia foi positiva como case sempre e dar o parabén aos campións.
En canto a clasificación non temos nin idea do que quedamos nin un día nin o outro xa que a organización non nos facilitou os resultados máis aló do décimo posto na individual, nesta sabemos que Iván quedou de 12 empatado a puntos co décimo, e os quintos na de parellas, Jordi e eu conseguimos o oitavo posto.